உளவியல் வரலாறு............

ஆகஸ்ட்டி ரோடினின் சிந்தனையாளன் உளவியல் ஆய்வு தத்துவ ரீதியில் எகிப்து, கிரீஸ், சீனா, இந்தியா, பாரசீகம் போன்று புராதன நாகரிகங்கள் பற்றி அறிய காலத்தால் பின்னோக்கி செல்கின்றது. உளவியல் ஓர் படுக்கை வசதி கொண்ட மருத்துவ போதனைUNIQ13d6a7978af0151b-nowiki-0000000A-QINU4UNIQ13d6a7978af0151b-nowiki-0000000B-QINU சாலை மற்றும் பரிசோதனை நோக்கினை[5] முதலில் ஏற்றுக்கொண்டவர்கள் இடைக்காலத்து முஸ்லிம் உளவியலாளர்கள் மற்றும் உடலியலார்கள் ஆவார்கள். அவர்கள்தாம்மனநல மருத்துவ மனைகளை அத்தகு நோக்கங்களுக்காக[4] எழுப்பினார்கள்.[1] 1802 ஆம் ஆண்டில் பிரெஞ்சு உளவியல் ஞானி பைர்ரி கேபானிஸ் உயிரியல் உளவியல் பற்றி ஒரு கட்டுரை எழுதி முன்னோடியாகத் திகழ்ந்தார்: Rapports du physique et du moral de l'homme என்பதே அக்கட்டுரை ஆகும். அதன் பொருள்:மனிதனின் இயற்பியல் மற்றும் அறநெறி அம்சங்கள் பற்றிய உறவுகள் மீது என்பதே ஆகும். கேபானிஸ் பொருள் விளக்குவது முந்தைய உயிரியல் ஆய்வுகள் அடிப்படையில் யாதெனில், நரம்பு மண்டலத்தின் உடைமைகளாக உள்ளதுஊறுகோள் உணர்வு மற்றும் ஆன்மா இரண்டுமே தான் என்று விவாதித்து உள்ளார். அல்ழ்கேனின் காட்சிஒளி ஆய்வு நூல் 1021 ல்[5][6] வெளி வந்தமையால் அதுவேதான் உளவியல் பரிசோதனை முறை பற்றி விவரமறிய காலத்தின் பின்னோக்கிச் செல்கின்றது. அதன் விளைவாக உளவியல் ஒரு சுயேட்சையான ஆய்வுக்கு பரிசோதனைக் களமாக 1879 ஆம் ஆண்டு முதல் தொடங்கியது. ஜெர்மன் இயற்பியலாளர் வில்ஹெல்ம் வுண்ட்ட் முதல் பரிசோதனைக்கூடம் ஒன்று நிறுவினார். அது உளவியல் ஆராய்ச்சிக்காக பிரத்தியேகமாக ஜெர்மனி லேப்ஜிக் பல்கலைக்கழகத்தில் நிறுவினார். எனவே வுண்ட் "உளவியலின் தந்தை"யாகப் போற்றப்படுகின்றார்.[7] 1879 ஆம் ஆண்டு அதனால் சில சமயங்களில் உளவியலின் "பிறந்த நாள்" என்று கருதப்படுகின்றது. அமெரிக்கத் தத்துவ, உளவியல் ஞானியுமான வில்லியம் ஜேம்ஸ் வெளியிட்ட இனப்பெருக்கம் பற்றிய புத்தகம், 'உளவியல் கோட்பாடுகள்' [8] 1890 ஆம் ஆண்டில் பல்வேறு வினாக்களுக்கு அடிகோலியது. அதனால் உளவியல் ஞானிகள் தொடர்ந்து மேலும் பல வருடங்களாக கவனம் செலுத்தலாயினர். உளவியல் துறையில் முக்கியப் பங்காற்றிய பிற அறிஞர்களில் ஒருவராகிய ஜெர்மன் உளவியல் ஞானிஹேர்மண் எப்பின்காஸ் (1850–1909), நினைவகம் பற்றிய ஒரு பரிசோதனை ஆய்வினை பெர்லின் பல்கலைகழகத்தில் நடத்தினார். மேலும் ரஷிய உளவியல் ஞானிஇவன் பாவ்லோவ் (1849–1936) என்பார் ஆய்ந்து அறிந்து கற்பிக்கும் வழிமுறை தற்போது 'சிறப்பு வாய்ந்த சூழ்நிலை அமைப்பாக' குறிப்பிடுவதற்கு காரணமாக விளங்கினார். 1950 ஆம் ஆண்டுகளில் தொடங்கிய பரிசோதனை நுட்பங்கள் வுண்ட்ட், ஜேம்ஸ் ஜெம்ஸ், எப்பின்காஸ் ஆகியோர்களால் வரையறுக்கப்பட்டது. மற்றவர்கள் அதைபரிசோதனை உளவியல் என்று வலியுறுத்துகின்றனர். அது அறிவாற்றல் ஆகவும் வளர்ந்துள்ளது. (செய்தி மற்றும் செயல் பாங்கு சம்பந்தம் கொண்டிருப்பினும் இறுதியாக ஒரு பரந்த அறிவாற்றல் விஞ்ஞானத்தின் பகுதியாக அமைந்துள்ளது).[9] ஆரம்ப வருடங்களில் இந்த வளர்ச்சி ஒரு "புரட்சி" என்று கருதப்படுகின்றது. அது எண்ணத்தின் கடும் சுமைகளுக்கு எதிரிடையாகவும், ஈடு கொடுத்தும் வந்துள்ளது. இடைப்பட்ட காலத்தில் மனோ இயக்கவியல், நடத்தையியல் போன்றன வளர்ச்சியடைந்துள்ளது.